Loti i argjend pikoi nga lastari
Dhe lulja në saksi këputi petalin,
Hëna mes yjesh vështrimin e ndali
Vajza sykaltër veten pse shmangu?!

Ju vite me shtërngata ku shkuat?
U tretët si kripë e u bëtë vesë,
Qetësisht u larguat si gjethi i thatë
Tek trungu i pemës aty ndaluat.

Ndaloni një çast trokitni prapë tek unë
Pse jo, ta di mos ndaj zotit kam bërë mëkat,
Ah, jo kjo jetë qenka vërtet si ëndërr
Pastaj, sykaltra puthi dritën e hënës.

Ç’kërkon tjetër moj mike nga unë
Tingujt e petaleve përsëri u zgjuan,
Dhe loti i argjend pikoi në rrënjë
Prapë lastari i jetës po rritej ngadalë.