Te thashe naten e mire
mes buzeve qe me dridheshin,
nuk nxorra dot as nje pas'thirme
perveq syve qe perpeliteshin.

Iku ajo nate, me vete te mori
prita shume gjate, por nga pritja asgje nuk doli
me lot ne sy e kthej mbrapa memorien
sa kisha dasht t'jem me ty, t'harrojme ate qe ndodhi.

Nuk kthehet mbrapa koha, perveq se ne film
por e xhiroj ne mendje, sepse ma nuk ka kthim,
nate moj e erret, me mbulove ne te zeze
nuk mu hoq kurre perde, kurre, deri sa te vdes.

Ditet shkojne e vine, por rrine nen hije t'nates
per nje lule qe nuk mbin, s'ka as kohe as mbates
eshte kjo busulla, ku te gjitheve i ben vend
perveq zemres time, qe jetim ka mbet.