E pashë rrugës fatin tim
ecte i dërrmuar rrugëve të baltosura
pa shpresë, pa ëndrra, me mundim.

Eh, o mik i thashë :
kështu për ku shkon?
një çast u ndal
më pas me pikëllim…

Hija jote jam,
Fati yt, që bashkë jetën ndamë
çudi si nuk më njeh ti.
Në pasqyrën përballë

Me veten një çast ndaj.