Nëntori është muaji që na mbledh rreth shpirtit të kombit, një muaj që na kujton vuajtjet, sakrificat dhe shpresat e shqiptarëve për liri. Festat e Nëntorit, të mbushura me dhimbje dhe lavdim, janë një homazh për ata që dhanë gjithçka për Shqipërinë, që sakrifikuan jetën, lumturinë dhe të ardhmen e tyre në emër të lirisë. Këto ditë të shenjta janë një reflektim i mundimeve të mëdha dhe i shpresës që ende ndihet në çdo zemër shqiptari.

28 Nëntori, Dita e Pavarësisë, është një datë që sjell një shije të hidhur dhe të ëmbël njëkohësisht. Kur Shqipëria shpalli pavarësinë, kishte pasur një shekull luftë, përpjekjesh dhe sakrificash të panumërta. Të gjithë ata që luftuan për këtë ditë, shpesh e paguan me jetën e tyre. Ata ishin fëmijët, gratë, burrat, pleqtë që dhunoheshin, burgoseshin, e shpesh edhe ekzekutoheshin nga pushtuesit. Aty, në dheun e shenjtë të Vlorës, Ismail Qemali dhe heronjtë e tjerë shpallën një liri të arritur me gjak dhe mund, por ajo liri ishte e thyer nga kujtimet e dhimbshme të shumë të rënëve që s’kishin mundur ta shihnin. Kjo ditë është për ata që ranë në betejë dhe për ata që e mbajtën flamurin, duke luftuar pa pushim për një Shqipëri të lirë, pa shpresën për të parë ditët që do vinin.

Po ashtu, 29 Nëntori, Dita e Çlirimit të Shqipërisë, është një tjetër kujtesë e dhimbshme për ata që luftuan dhe dhanë jetën në luftën antifashiste. Në këtë ditë, shqiptarët arritën të çlironin vendin nga tirania, por kjo fitore ishte e paguar me çmimin më të lartë: jetët e atyre që nuk u kthyen më. Ata ishin djem të rinj, ushtarë dhe civilë, që luftuan pa asnjë garanci se do arrinin të shihnin Shqipërinë të lirë. Familje të tëra humbën djemtë, motrat e brohoritën kur mundësitë për të jetuar ishin të pamundura, dhe mijëra njerëz u ndanë për gjithmonë nga ata që donin më shumë se çdo gjë: lirinë e atdheut. Dita e Çlirimit është një kujtim i të gjithëve ata që ranë në fushat e betejës, dhe gjithashtu një dhimbje për ata që mbijetuan dhe jetuan me plagë të hapura për gjithë jetën.

Festat e Nëntorit na kujtojnë sakrificat që janë bërë për këtë komb. Ato na shtrijnë para syve pamje të dhimbshme të të rinjve që lanë jetën për Shqipërinë, të prindërve që thirrën për kthimin e fëmijëve të humbur, të nënave që mbajnë në zemër boshllëkun e të shkuarës, të burrave që u bënë të papërshkrueshëm nga dhimbja. Këto janë historitë që shkrijnë zemrat tona, që na lënë pa frymë kur mendojmë për ato të rinjtë që dhanë gjithçka për lirinë tonë. Dhe çdo 28 dhe 29 Nëntor, kur flamuri valon krenar në qiellin e Shqipërisë, ne mendojmë për ata që e bënë të mundur këtë. Ata janë të pranishëm, çdo vit, çdo ditë, në zemrat e çdo shqiptari.

Kjo është dhimbja e lavdishme e festave të Nëntorit. Ato janë kujtime të hidhura, por që na bëjnë të kuptojmë se liria është më e shtrenjtë se çdo pasuri tjetër. Janë festat e dhimbjes dhe krenarisë, të sakrificës dhe heroizmit, të atdhetarizmit që nuk ka nevojë për fjalë, por vetëm për një shikim të thellë, për të kuptuar se çfarë ka kërkuar ky komb për të arritur këtu ku është sot. Dhe, në çdo kënd të Shqipërisë, kur festojmë këto ditë, ne kujtojmë ata që dhanë gjithçka dhe premtimin që kurrë nuk do t’i harrojmë.