Një udhë e gjatë, në mjegull mbuluar,
Një zemër e vetme, nga shpresa larguar.
Yjet më ndjekin, por drita s’më fton,
Errësira e heshtur çdo hap ma ngushton.

Në degë të thyera era pëshpërit,
Një këngë të vjetër, një dhimbje që rrit.
Rrënjët e dheut më mbajnë të ngjitur,
Por zemra kërkon një botë të ndritur.

Aty, në largësi, një dritë vezullon,
Një shenjë e vogël që shpirtin ma ngroh.
Edhe pse udha është e humbur në terr,
Shpresa më ndjek, si zogu një erë.

Dhe kur të arrij, atje ku më pret,
Do shuhet çdo mall, do qetësohet çdo jetë.
Se rruga e gjatë, edhe pse e rëndë,
Më solli te dielli, te drita në kënd.