Edhe pse i rritur jam
Mend nuk u mbusha kurrë
Thash të martohem
E vetit t’i them njëherë burr
Dhe kur u martova
Në mendje fare nuk ndryshova
Mbeta i papjekur sikur fëmijë
Si një burri të martuar që s’i ka hije
Jeta po kalon
Unë prapë mbeta po ai njeri
U ndala për nje çast thash
Medet për mendtë e mia
Po nuk ndryshova në mendje
Kështu nuk të do as gruaja as fëmija
Fillova të mësoj
Veten duke ndryshuar
Gabimet i pranoja
Të vërtetën për ta kuptuar
Dhe jeta ime vazhdoi çdo ditë duke mësuar
Burrat më të mençur gjithnjë duke i dëgjuar
I kërkova vetes falje për fajet e mia
Kurrë nuk e kuptoja se çka është mirësia
Pas një kohe shumë të gjatë
Mora guxim i thash vetes trim
Veten e ndryshova
Nga pësimet e mia
Shumë gjëra mësova
U bëra prind linda fëmijë
U bëra gjysh më kishte hije
Fjala ime tashmë kishte vlerë
Vetes dhe familjes i bëra shumë nder
Kurrë më nuk mendova sikur atëherë
Nuk doja të dija qoftë dhe një herë