Më thanë të vesh një tjetër fytyrë,
një për botën, një për veten.
Të buzëqesh me sy të ftohtë,
të maskohem nga vetja nëpër tokë.

Flisja me botën – heshtja mbretëronte,
në pasqyrë s’e njihja atë që më vështronte.
Nga një që isha, mendova se u bëmë dy,
në fakt, unë isha shuar i tëri.

Kur nata ra e dritat u shuan,
ngela me fytyrën time të vërtetë.
Ajo më pyeti me një zë të butë:
“Kush je, kur s’të sheh askush?”

Dera u hap, vetja më përqafoi,
për dritare, maska jashtë fluturoi.
Liria m’u kthye në gji,
Dielli lindi përsëri.