Qëkur nën thonjëza e vëmë jetën
Më mirë të mos themi asgjë për ujin
Të mos flasim për kuptimin e dritës
Mendimet e hutuara në sy të zjarrtë
Qëllimet me dëshira t’i ngatërrojmë

Kur brenda dy hemisferave tona
Deri në dhimbje endet moskuptimi
Hija e lodhur na përkulet nga përroi
Dhe për njëqind rreze të spikatura
Keqas krijojmë një mijë mosbesime

Erërat shkasin si tinguj të mbytur
Ngrehin kaosin si një egërsi kryeneçe
Dhe rrezet nëpër gjethe tundohen
Bien si degët e thara të pemëve
Buqeta të forcës e të shpresës

Stuhia e padukshme shtynë mënjanë
Motin e mirë dhe gjithë lulet e gjalla
Ëndrrat e buta digjen deri në palcë
Dhe koha bie si dardhët në kopsht
Mbi barin në ditët e fundit të verës

Ekziston një klithmë për shpirtrat
Që tremb edhe eklipsin e profecisë
Po njerëzit janë krijesa të çuditshme
Janë të gatshëm të krijojnë fabula
Vogëlsira dhe stisje të mërzitshme