Ditet e mija shkojn kot,
zgjohem ne mengjes shtratin e shoh ne lot,
fjalet e mija si degjon askush,
ndjehem e humbur dhe buzqeshja ime s'vrehet askund.
Mekati lotet s'mi mban,
dashurija eshte shendruar ne urrejtje hakmarese,
as perendija nuk e ndal...
Kerkoj shpetim nga ato por s'me kuptojn me dot,
deri sa paten per te shkatruar me ndihmuan boll.
Dhe un sot perseris me mungon jeta e femiris,
gezimi im ishte kur luaja me shoqerin,
s'kisht xhelozi as inat,
jetonim jeten nuk njihnim fjalen disfat.
Perseris me mungon jeta e femiris...
edhe pse nuk kishte shume,
ajo pak qe ishte kishte sinqeritet te shumt,
koha kalon njerzit ndryshojn,
gabimet i bejn krenar e jo te penduar,
ndoshta vetem un e shoh ket realitet,
ndoshta ka dhe te tjer qe smund te shprehn leht,
ndoshta jan dhe vet ata qe se pranojn kete te vertet !