Sa shumë kam frikë nga vdekja,
Jo se do të iku nga kjo jetë, që shumë e urrej,
Por frikësohem se si do të jetoj në varr,
Kur nuk mund të të shikoj ty, ani pse nuk më flet.
Ani pse i vetmi kujtim që kam nga ti,
Është një fotografi e grisur.
Të cilën nuk ma ke dhuruar ti, por ta kam vjedhur.
Ti ma vodhe zemrën time, e theve, e lëndove,
Nuk e shërove, por e le ashtu të plagosur dhe ike,
Kurse unë, një fotografi të vjedhur e të grisur,
E ruaj sikur të ishte një thesar antik me vler miliadra dollarësh.
E po mund të thuash gjuaje atë fotografi, or i çmendur!
Edhe i çmendur mund të më quash dhe nuk hatrohem aspak,
Por mos më thuja ta hudh atë fotografi, sepse ajo është një jetë e tërë për mua.
Ti, fotografin time që ta kam dhënë, duke insistuar dhe duke të lutur,
E ke djegur edhe pse ishte e bërë enkas për ty.
Duke u munduar të dukem i bukur për ty.
Epo çfarë nuk bën një i çmendur pas një dashurie?
Sikur të më betohesh se do të më vije tek varri çdo ditë,
Dhe vetëm të më shikoje një çast dhe do e thoje vetëm një fjalë,
Unë me dorën time, sot do e hapja varrin tim.