Po, dielli sërish do të lindë në vendin ku ka vdekur shpresa,
se gjithmonë kështu ka qenë, duke pritur Godonë e atë kurrë nuk e kanë parë me sy,
shpresë e vdekur, rrugëtim i humbur, tragjedi e vulosur, marrëzi e përjetuar, truall i harbutërisë,
duke kërkuar pavarësi, Europën tonë, gjenezën, atë të shenjtë liri.

Oh, shpresë e vdekur dhe trazirë e tokës, shqiptarët që vuajnë kudo nëpër botë janë Jeruzalem dhimbjesh,
ata kanë torturën me vete, ndër sy e shpatull, kudo e ngado, europian në deje, duan t’i bëjnë aziatikë prej zorit,
e kështu vijnë e shfaqen frikshëm, trillimet, fashizmat, hijet,
një kufomë, një kufomë është që e hanë rriqrat përditë, vetëm se nuk ia bëjmë mortin.