Tiranën e kemi jetuar të gjithë, përjetuar më mirë të thuash, se çfarë është kryeqyteti i shqiptarëve,
ku mes tjerash është kurorë, por mbushur përpos me petale, edhe me gjemba e ferrat që lindin nën tulipanë,
dhe nxihet qielli në Tiranë, bëhet flakë e shkrihet një me retë e zeza, të pabesisë të shumtë,
që vjen e bëhet njësh me pallatet e bukur shumëngjyrësh në qendër të qytetit.

Është mëkati ynë të jetojmë mes edhe të shkretave, mes shkretëtirash, mes kaktuseve, të na gjëmojë koka me uturima,
dhe aty mes shqiptarësh, ku ka të mirë, por si në çdo komb edhe të këqij ka, e ajo pak që janë përziejnë gjithë pjesën tjetër,
e vjen si buçitje zërash të nëndheshëm, si një anije në det, si trageti që e bën të zezë hapësirën oqeanike,
e kur të hasësh në vështirësi në Tiranë, pabesi kur të kthehet në shpinë, kujto poezinë e Fatos Arapit, "Tirana ka tirani".