Ah kur ndjenja bëhet si një zonjë e ngrirë
E me të zeza drejtohet drejtë nesh
Si fantazëm ulëret në errësirë
E dikujt i ulëret plot vuajtje në vesh

Si është të zgjohesh pa e ditur se c’të pret
E kur gjithckaje me ngjyrë i ka dale boja
Ah si vjen si një rrufe që në zemër të vret
Me ato ulerima nën të zezat rrënoja

Botë e gjallë nën rrënoja të ndjenjës
Si një rreze drite që dalëngadalë shuhet
Një psherëtimë më pikoj prej penës
E thellë në mendje ky zë i pafajshëm ruhet

Botë e zezë, fat i zi, e njerëz të zi
Që të pret si djallë i pabesë
Vjen e keqja e na merr ne gji
E njerëz të gjallë lë pa shpresë