Me gjithë ato gërhima, që i shoqi shfrynte pas çdo marrje fryme, nuk mundi të flinte. Sikur të ishte Shkurti i maceve! Jo vetëm që gjumi i iku por tani ndihej edhe e paqetë të mendonte a fantazonte e shtrirë me sytë mbyllur. Madje ishte e pazonja të zgjidhte të bënte diçka tjetër. Më parë mund të lexonte ndonjë libër, mund të shihte televizor, mund të dilte në ballkon, të vizatonte në xhamin e dritares me gisht, të luante kukafshehti me hënën, të numëronte dritaret e lagjes që ishin të ndriçuara në atë orë, por i ishin mërzitur të gjitha. Gjithçka mund të bënte, veç asaj që bëjnë dy trupa të bashkuar nga ligji martesor, kur shtrihen në një krevat dopio. Çdo natë kështu, për 10 vjet martesë. Kishte pritur, kishte ëndërruar, kishte fantazuar, ishte përpjekur disi, por e vetme nuk ia kish dalë. Sepse martesa, dashuria, seksi, janë shkencë, sport apo art dypalësh, ndryshe mardhënia nuk funksionon. Ajo kishte një martesë, edhe krevat martesor, pa dashuri e seks, ndjehej e vetme …

Ajo kishte qenë 16 vjeçe kur fati e kishte degdisur të punonte në kombinat. Aq e bukur sa ishte, të gjithë e kullufisnin me sy. Aq nursëze sa ishte, të gjithë i kthente mbrapsh. Por kjo nuk e shpëtoi nga thashethemet. Veten mund ta komandonte e frenonte ndaj aventurave, por gojët e njerëzve jo. Të gjithë e ndynë me fjalë, por askush nuk e preku. Pasi nami i saj mori dhenë, e u bë një mullar me të thëna e të paqëna, i doli edhe fati. Një fat shpëtues, apo një fat fundosës, mjaft që e largoi prej asaj pune. Fati i saj ishte një top dhjami i stërmadh, që mblesët ia bënë për burrë, dhe familja ia vuri në krah. Me një gur vranë dy zogj: martuan vajzën dhe shpëtuan nga nami i keq. Bashkëfati i saj, e kish parë diellin 30 vite para saj, dhe pinte 3 gota raki që pa dalë dielli. Kur ngrysej në mbrëmje në derë të shtëpisë nga sorrollatjet e punës, që punë i thënçin, ishte i tëri një damixhane. Ia shndërroi jetën në një stinë të trishtë e të vranët që natën e parë të martesës, me fjalët që i tha duke e vështruar pjerrët:
– Fike dritën e shtrihu! Rehatohu se boll të kanë shkundur të gjithë! S’të ka mbetur gjë për mua, e di…
Fati e dënoi me këtë martesë pa diell, me “kurvëri” të rehatuar e trup të paprekur, e kështu vendosi ta jetojë fatin e vet. Ai e hoqi nga puna e mbylli në shtëpi. Ajo iu largua të gjithëve që e cysnin, dhe martesa u duk sikur mori mbarë. Ajo shtynte kohën duke bërë gjithë ditën amvisën, në pritje të mbrëmjes. Asaj mbrëmjeje që do ta shndërronte në grua, më pas edhe nënë. Në fillim i dukej se nuk e meritonte, më pas ishte kureshtare, u bë e paduruar, kaloi në neurozë, por ai as që e vinte re, dinamikën e ndjesive të saj.
Sapo hynte në shtëpi, e therte me atë vështrimin e pjerrët, më pas e helmonte me duhma alkoli sa herë hapte gojën të fliste. Hungërinte në fakt, sepse as që kuptohej seç thoshte. Pasi shtriheshin, ç’kishte mbetur prej saj, mbytej e jepte shpirt, nga gërhimat e gjumit të tij si në koma.
Çdo natë, në pritje të burrit, dhe mbrëmjes ndryshe, ajo dilte lakuriq para pasqyrës dhe kundronte trupin e saj. Dukej sikur përpiqej ti gjente aty arsyet e neverisë së tij. Vitet e para fiksonte sytë në mes të trupit, tek ajo shenjë si një shkronjë W apo M e përmbysur, që dukej sikur i lutej përgjëruese: më duaj!
Tani, e shndërruar nga vitet, nga shtimi në peshë dhe rrumbullakosja e barkut mbi të, ndoshta edhe nga refuzimi i burrit, dukej se shenja në mes të trupit ishte një shkronjë Q, që vuante turivarur për mosprekjen. Ajo donte aq shumë, të pushtohej nga një burrë. Po si? Nuk dinte, por shpresonte se topi i dhjamit, do të kthehej ndonjëherë i padehur nga alkoli, për tu dehur me karafilin e saj. Mbase ai çast do ta bënte me fëmijë. Me bebushin e ëndërruar, e të munguar të asaj shtëpie. Ah sa e dëshironte! Komshinjtë dhe farefisi e pandehnin për shterpë. Disa hamendësonin se mund të kishin magji në çift. Ndoshta ajo aq e bukur, s’do kish lënë kusur pa i marrë vajzërisë, ndaj Zoti…
Po pse Zoti luante me zaret e fatit të saj, duke i kombinuar kaq keq? Do të donte të klithte ndaj gjithë botës që e paragjykonte. Ndonjëherë donte të fliste, ta ndryshonte fatin. Por kush do t’ia besonte vuajtjen? Vështrimi i tij i pjerrët nuk linte asnjë shenjë mbi trupin e saj. Një ditë kishte dëgjuar gjatë një emisioni në një televizion, se ajo grua që kishte paditur burrin për dhunë, nuk kishte të drejtë, sepse nuk mund ta vërtetonte përderisa nuk kishte shenjat në lëkurë. E kujt i bëhej vonë për shenjat e padukshme të shpirtit?
Ajo gjithsesi nuk kishte fakte dhune. Shqetësohej e më pas qetësohej, duronte, besonte dhe priste. Fillimisht mërzitej duke pritur. Më pas mësoi ta gënjejë pritjen. Kishte ndodhur rastësisht një herë, dhe vazhdonte ta përsëriste si një shans që i ofrohej në mungesë të fatit për më shumë.
Kur ishte kthyer një natë nga tualeti, e ulur në anë të shtratit, ndezi abazhurin dhe u orvat të testonte atë thellësi gjumi që i shoqi bënte. E kishte zbuluar guvertën. Në fillim me frikë, por kur gërrhimat nuk e ndryshuan ritmin, ia uli edhe të mbathurat. Vështroi me lemeri atë mamuth të zi që po i ngërdheshej para syve. Paska qenë aty? Uuaaauu! Ky qenka padroni i magjisë që priste? Ajo gjëja që e trembte, e gjakoste, e mrekullonte, e shkallonte, e lëndonte, e zbukuronte, e ndryshonte për mirë apo për keq, qenien femër?
Ishte prona e saj, ishte ligji mbi të, ishte ëndrra e pajetuar, ishte pritja e gënjyer për kaq vite! Edhe pse pamja e zhgënjeu, zgjati dorën dhe e preku. Asnjë shenjë instiktive prej të gjalli, asnjë ndryshim në pamje, asnjë reagim. Madje as ritmi në simfoninë e gërhimave nuk ndryshoi. E hoqi dhe vuri disa herë dorën, mbi atë turi bulldogu të zhubrosur. U mësua me pamjen, me prekjen, madje me ndjenjën e përkatësisë, e pranoi si një mundësi argëtuese në pagjumësinë e saj. Zuri të këndonte nën zë një ninullë që në fëmijëri ua thoshte kukullave të saj.
Një natë tjetër, ndërsa ledhatonte me dorë e këndonte një gaz a vaj, mbi lodrën e saj, i regëtiu në mendje diçka. Mori kutinë e tualetit, disa bizhu, dhe gërshërët. Në fillim shkurtoi leshnajën anë e rrotull dhe sajoi një balluke të këndshme. Më pas leu me varakun blu të syve, dy topet duke i rrethuar anash me vija të zeza që të kujtonin qerpikët. Kukulla e saj sykaltër po e argëtonte pa masë. Mori buzëkuqin dhe zhgërreu me të kuq në qendër të zhubrave, për të sajuar njëfarësoj buzët e kukullës. Dukej kukull turivarur, por imagjinata e saj po argëtohej skajshëm…
Habitej që i shoqi nuk reagonte fare, kur ajo luante kukullash. Nuk ndiente?! Apo i pëlqente prekja e saj dhe e shijonte symbyllur? U mundua të kuptojë ndonjë shenjë ndryshe në sjelljen e tij, por ai njësoj i ngurtë e i palexueshëm. Si një trung që veç sopata i vinte hakut. Vendosi ta pyesë nëse e ndiente natën, dhe a i pëlqente ajo që bënte, por ai gromësiu shtazërisht dhe e pa si të ishte një e vjellë maceje.
Ndërsa pagjumësia e saj shtohej çdo natë e më tepër, loja e kukullave u bë rituali i preferuar, i mezipritur. Darkave, bashkë me ushqimin i vinte të shoqit edhe faqorkën e rakisë. Në djall le të vejë…
Një natë mori një pako kartëpiceta dhe gërshërët. Filloi të sajojë ca rroba kukullash, dhe palos, prij, provo, mat, gris e rifillo prapë, humbi fare mendjen dhe ishte gati të organizonte për kukullën një sfilatë. U mundua ta ngrejë, por turiri i bulldogut as ndryshoi, as reagoi. Sa keq po i vinte që gjithë ato veshje që përgatiti me aq fantazi nuk do ti vishte dot tek kukulla e saj. Ia hodhi përsipër pajën, dhe i dha një shpullë kukullës, e idhnuar që nuk ishte bashkëpunuese apo mirënjohëse për gjithësaherë e kish sajdisur e sajuar me dashuri. Mori gërshërët dhe u mundua ti përdorë si mbështetëse për kukullën. As që bëhej fjalë të kish ndonjë rezultat. Atëherë, e zhgënjyer, si një fëmijë e llastuar dhe çoroditur kur nuk i japin atë që do, zuri të godiste gjithandej me ç’ti zinte dora, me ulërimat e një ulkonje të plagosur…

Të nesërmen, qyteti u gdhi me lajmin e tmerrshëm, se çifti i çuditshëm pa fëmijë ishte gjendur i vdekur në krevatin bashkëshortor. Kushedi sa janë dashur mendonin njerëzit, sa Zoti i mori bashkë për në botën tjetër, të vazhdonin dashurinë edhe në pasvdekje. Apo u dha një shans të dytë, pasi i pari nuk funksionoi siç duhet? Që asaj dite, të gjithë mundohen ta durojnë fatin si u bie. Me besimin se Zoti do ti shpërblejë me një jetë të dytë, siç e duan. Disa e marrin jetën si tu vijë, një lojë ku Zoti hedh e kombinon zaret sipas humorit të tij…
Një jetë si një lojë!