Është natë,
errësira me vellon e saj
ka fshehur gjithçka,
vetëm një dritë diku e harruar ndezur,
depërton nga dritarja
e terrin përgjys e ndan.

Nën shiritin e kësaj drite të zbehtë,
mbi një krevat me kornizë të hekurt,
gjysmë mbuluar, me këmbët përjashtë
prehet një trup as i gjallë, as i vdekur.

Duket i brishtë si drita që e përshkon,
duket i ndryshkur si krevati ku pushon,
por çuditërisht mendja i jeton,
thur ëndrra e bën plane,
gjendja aspak s'e ngadalëson…