është natë,
errësira me vellon e saj
ka fshehur gjithçka,
vetëm një dritë diku e harruar ndezur,
depërton nga dritarja
dhe terrin përgjys e ndan.
Nën shiritin e kësaj drite të zbehtë,
mbi një krevat me kornizë të hekurt,
gjysëm mbuluar dhe me këmbët përjashtë, prehet nje trup as i gjallë, as i vdekur.
Duket i brishtë sikur drita që e përshkon,
duket i ndryshkur sikur krevati ku pushon, por për çudi mendja shpejt i punon,
thur ëndrra e bën plane,
gjendja aspak s'e ngadalëson...