S’më mban,
por as më lejon të shkoj.

Më lë pezull,
si një notë
që s’gjen kurrë akordin e saj.

Kështu
dashuria bëhet lodhje,
dhe pritja zakon.

Por sa herë përpiqem
të marr frymë vetëm…

vjen ti,
me faljet dhe premtimet e tua,

që rindërtojnë edhe njëherë
fundin tim.