Kur erdha drejt teje, për herë të parë
kisha humbur e gjitha në atë kaltërsi,
asnjë me ty s'kishte të ngjarë
se ti ishe vetë jeta, ti ishe, gjithësi !

Tek ty, unë erdha sa herë të tjera
se më terheqje si me magji,
ti stinet njesoj m'i beje të tëra
dhe dimrin-verë, ma ktheje prapë ti !

Sa herë tek ty qava, me lotë gëzimi
e ti, më mbaje aty fort shtrenguar,
vetëm pranë teje më zgjohej frymëzimi
që flinte tek unë, nder' vite kaluar !

E në gjunjë kur rashë, nga pikëllimi
se dallgët e jetës më kishin rrëzuar,
në ëmbëlsinë tendë, gjeta ngushëllimin
e në kembë më ngriten, valet e tua !

Më kujtohet si sot, ajo herë e pare
se si kisha humbur, veshtrimin në ty,
me një dashuri të madhe, ajo kish' të ngjarë
dhe vazhdon të mbetët, me e madhja dashuri !