Mermerët dhe ditët rënkojnë, plasariten
Prej teje duan frymën, prej teje duan shpirtin,
Unë shkul një brinje, prej saj të krijoj ty
Në vitin një, në vitin trimijë,
Je syri që botën e zë, je syri,
Je drita që jeton dhe pasi vdes ylli,
Vetvetes i thërras e me përgjigjesh ti,
Të sheh ujku në ëndërr e bëhet njeri.
Krijimi i botës në shtatë ditë u bë,
Po diçka mangut mbeti gjithnjë,
Gjithnjë bota mbeti e papërfunduar,
Gjersa erdhe ti për të dashuruar
Mermerit që rënkon, ti frymën i jep
Je Fillimbote, apo dite e tetë?
Je ajo që je, tokësore si prekja
Thërras emrin tënd, me përgjigjet vetvetja.