Në damarë Bunën, në Vater Unën,
E me Valbonën, kaltëroj zezonën
Sa të jetë Drini, drejt më shkon tymi
Karonti i vjetër drejtë Botës tjetër
Nëpër Bistricë, shpirtrat i nis,
Nata e parë, pa dëshmitare
Natën e dytë, i lexoj sytë
Natën e tretë, i bëj tri jetë
Dhe ah ky shekull, nën qiell të vdekur
Bën sikur fle, gjumi s’e zë
varr i vetmuar, i përgjysmuar
Në terr të zi, prerë me kufij,
Nën vaj të yjeve, midis dy syve
I ftohtë një gur, mur i mallkuar
Nxin rënë e bardhë, Ballkanin kall,
Me lak te fyti, lindemi së dyti