Të pashë në ëndërr, mbretëreshë
Dhe qava nga dhimbja
Mos m’u bëj mbretëreshë, e dashur, të lutem!
Të fshehtat që zbusim ujkun dhe borën,
Ku është fillesa e botëve që s’janë lindur.
Jepmi në pyje skaj lumenjve të zhurmshëm.
Rreth teje gjithësia merr frymë e qetuar.
Statujat, të tëra bien në gjunjë.
Në mua është Adami i fillimit
Ashtu, i thjeshtë mes natyrës që gulçon
Mallkimi i parë që jeton mijëra vjet;
Me të fshehtat e tua që zbusin ujkun,
Do të nis botë të reja, njeriun do të nis.
Eja t’i çlirojmë dritat e muruara në trup,
Të vdesin ata që kanë për të vdekur,
Statujat të heshtin në kohën e tyre,
Statujat janë fundi, ne jemi fillimi.
Natyra qetohet e fle në ty.
Në ty nis nisja, toka, njeriu.