Në tokë kanë ardhur shpesh përbindësha
dhe kanë bërë tmerre për hata,
me kosën e vdekjes në dorë,
i kanë sjellë kobe të mëdha.

Nga qielli si stuhi kanë zbritur,
nga barku i saj i ka nxjerrë toka,
nga deti si gjëmim kanë dalë
dhe pre-ja e tyre ka qenë bota.

Ndërkaq qëllim kishin njeriun,
ta zhduknin krejt deshën ata,
prandaj me të janë ndeshur ashpër,
si në legjendat e mëdha.

Në këto luftra kaq tragjike,
do kishte një fund, natyrisht,
si në çdo luftë, sado të rreptë,
veç një fitues do të kish.

Porse fitues doli njeriu,
e mposhti forcën, egërsinë,
sado të tmerrshëm qenë përbindëshat,
s’e gjunjëzuan dot njerinë.

Kështu do ndodhë dhe këtë herë,
me një përbindësh të paparë,
në këtë luftë për jetë a vdekje,
njeriu do dalë fitimtar.

Dhe jeta vdekjen si ta mundë,
do veshë një dritëzim lirie
e madhërisht do të shkëlqejë,
si dielli pas një stuhie.