Për herë të parë,
kur të pashë…
O perëndi thashë,
për herë të parë
kur të pashë.

Jam në ëndërr
apo parajsë,
kështu thashë,
për herë të parë
kur të pashë.

Për herë të parë
kur të takova,
jam në ëndërr,
kështu mendova.

Jam në ëndërr,
ëndërr thashë,
për herë të parë
kur të pashë.

Ti ngrite kokën,
unë t’shikova,
nga shikimi ytë,
se’ç u verbova.

Në ata sy rrush të zi,
se’ç u ndez një shkëndij.
Se’ç u ndezë një shkëndij,
në ata sy rrush të zi.

Një dëshirë më erdhë vërdall,
kohën në vend me ndalë,
e të shkrihem duke shijuar,
atë fëtyrë të ëmbëlsuar.

Pse më djegë zjarri,
pse më merrë malli,
syt e tu ndezin malin,
dhe lëre më djalin.

Ah ky shiqim i parë…
më mori zemrën,
më dogji zjarrë,
ky shiqim i parë.

Urdhëroni ju lutem,
kend kërkoni?
Nuk di, nuk di,
ty të pashë,
më more zemrën thash.

Je engjulli apo djalli?
pse më djegë si zjarri?
Pse të krijoi perëndia?
Që t’mi marrish mend e mia!

Se ç’po ndodhë nuk e di
je koktej për dashuri.
Një sekond ka mjaftu,
zemrën ty me ta dhuru.

Ti buzëqeshe,
dhe unë shikoja.
Sa e çiltër vajzë je ti
oh sa shpirtshëm
të dua ty.

Buzëqeshja yte, ah ç’stoli
më mori mendët o Perëndi.
Atë buzëqeshje kur shikova,
lart në qiell sa fluturova.

Atje lart një yll rrëmbeva,
si rrufe te ti u ktheva.
Unë dhuratë atë ta prura,
si gjerdan në çafë ta vura.

Për herë të parë
kur u shikuam,
dy shpirtra të ëmbël
se’ç u trazuan.

Një forcë e fshehtë
përmbrenda më ngacmoi,
një ndjenjë e ëmbël
shpirtin ma pushtoi.

Ti je yll i rënë prej qielli,
që shëndritë si rreze dielli.
Të lutem, emrin si e ke
më falë the,
jam shumë e re.

Oh sa ëmbël vajzë ti flet
gjuha yte ka lezet.
Gjuha yte ka lezet,
oh sa ëmbël vajz ti flet.

Të freskët si deti
shpirtin ti ke.
Vetë poezija
o vajzë ti je.

Unë pa ty nuk rroj dotë,
të betohem për jetë e mot.
Të betohem për jetë e mot,
se pa ty nuk rroj dot.

Unë do vij përsëri,
përsëri, do vij.
Unë do vij përsëri,
se pa ty nuk mund të rrijë.

Je e brishtë,
je shumë vajzërore.
Më parë do rri pa sy!
Se pa ty!

Unë kam durimin të presë
Gjer sa t’vdes.

Ti buzeqeshe përsëri!
Unë u ktheva në poezi,
dhe me ndjehsi,
thurra vargje per ty.

Unë nuk të kërkova kurrë,
dhe ti nuk më kërkove kurrë.
Ti nga Zoti je dhuratë!
A nuk është ky Fat i artë!?

Ne buzëqeshëm të dy.
Unë dhe ti, u bëm një

Sot dy ëndrra u takuan,
dy pulse për një çast
në një ritmë u bashkuan.
Sot dy ëndërra u takuan.

Kur dy ëndërra
në jetë takohen,
në dashuri të vërtet
ato shëndërrohen.

Gja më të bukur, s’ka në jetë,
se kur ka dashuri të vërtetë.

Ti je yll i rënë prej qielli,
që shëndritë si rreze dielli.
Të lutem, emrin si e ke
më falë the,
jam shumë e re.

Oh sa ëmbël vajzë ti flet
gjuha yte ka lezet.
Gjuha yte ka lezet,
oh sa ëmbël vajz ti flet

Një ndjenjë e ëmbël
shpirtin ma pushtoi,
një lidhje e re sapo filloi.

EPILOG

Njësoj si atëherë,
të dua dhe tani,
është dobësi apo krenari!
ndoshta çmenduri!
Nuk e di!