askush kaq vjet nuk doli t`i ik vdekjes
më lidh rreth kokës thikë furtune e detit
ndërsa bart shpirtin në torbë të poetit
e arrij prit të merimangës fund prekjes

kjo prekje e shuarjes së jetës së nënës
ndërmjet frëngjisë e yllit shfaqet në ulli
ndërmjet fjalës së etjes pikur në vetmi
nga humb e prapë shfaqet hije e hënës

tremijë vjet ky ulli çahet gurit të thatë
unë e varros udhën e vetme të gjatë
e as arrij në dumnicë as larg në toplicë

`i vjet mungon nënë e unë humbur zot
herë në rosujëra herë tjetër në dumnicë
më pikin faqesh të mërdhezur kaq lot