mes degësh e vërej qielli errëson
drita jote e gjallë vetëtin e shuhet
shpirti yt vjen e pik e fiket

këputet një damar e gjaku ik
ndiej dhembje zjarr e varfërohem
mbetet vetëm zëri nga më thërret
vetëm hija nga endet buzë lumi
vetëm kujtimi i vetmuar kaq vjet

e një siluetë e nënës nga tretë
me fëmijën e vet në lot për dore

i mbyll sytë e dhembja pëlcet
ka formë e përmbajtje e s`përngjet
zot prej diçka duhet të vdiset

vërej degësh bien copëza të qiellit