kurrë s` ngjau ajo që pritej të kthehej

qerrja kaq vjet digjej mes fushës memece
lulja kaq vjet priste shiun e syrit të gjethojë
e flutura pezull mes hijes së vet e qiririt

kurrë s` ngjau ajo që pritej të kthehej

zogjtë e prisnin qiellin e qelqtë për zemër
ndërmjet pikte gjak në rrënjët e ëndrrat
kodrat përplaseshin pikës së ujit e zjarrit

asgjë s`i ngjante yllit më e yll mitik qe
hi yti njëjtë me valixhen e vjetër të lëkurës
e endte zemrën e shpirtin fundit të botës

ja tash unë veç cung mes plepit dhe pusit
tremijë vjet mjekërbardhë i djegur nën hënë
e hëna e vdekur fund syrit në kafaz