prek hirin dhe ndiej frymën e zjarrit
pikën e gjakut nga pik prej plagës
e kafkës qet krye rrënja dhe ik lart
për palcë trungu ngjitet nga dega e vet
majë dege farfurit mollë e mishit tim

e më dhemb ti e pëlcet vetëtima
e më dhemb gjiDheu e pëlcet ulliri
e më dhemb deti e pëlcet qielli

dhemb atDheu kokë në majë shtizë
dhemb atDheu zog në flatrim ëndrrës
e derdhet për hundë e gojë gjak i fjalës
e poeti me vdekje në zemër digjet

mes hënës mbi det e ullirit në hi
veç zjarri mund të këndojë fedora