Ftohtësira ka pushtuar shpirtin tim,
fluturon symbyllur nëpër trupin, që ngjet
si shtëpija e boshatisur e
qyqeve.

...Lëviz e vetmuar, kam ftohtë,
Si një harabel i mjerë mes dëborës
Që nuk ndjen ngrohtësirë
askund.

Me sytë e trishtuar të një murgeshe të re para altarit,
vështroj qiellin,
i kërkoj mëshirë, i lutem me zë
me përgjërim
-të më falë diellin.

Dua diell!
Diell!
Diell dua,
sic duan qëniet e gjalla ajër.
Diell,
që të më ngrohë, të më shpëtojë,
të më ndricojë rrugën, për
në kështjellën e dëshirave

Diell,
t'i japë shkëlqim,
celësit të florinjtë, dhe
sekreteve të natës.
Diell,
të heqë muret e ftohtë,
që më rrethojnë mua
një grua të vetmuar...!

Si një shpirt i vetmuar, kam filluar të kuptoj,
hipokrizinë, falsitetin e kësaj bote. E di
që
nuk kam, për t'u ngrohur
ndonjë ditë,
asnjëherë,
kurrë,
më.

Sorrat janë xhveshur nga ndjenja e hapësirës,
dhe me guakjet e tyre, prishin heshtjen ;guakje
që të kujtojnë ëndërrat e ftohta, të frikshme
si copëza të jetës...

Me këmbët në tokë iki rrugë e parrugë,
shkel nëpër shkurre e gjëmba,
shkel gurët e hedhur nga stuhia,
e detit të trazuar,
nën retë,
që nxijnë,
si sorrat.
Më janë të huaj tashmë,
krevati i argjentë i përkundur lehtë nga
aroma e trupit.

Kam harruar,
melodinë e ofshamave,
dhe rrëshqitjen përtokë të
bardhanës prej hëne
të carcafëve.

Jam nisur të kërkoj një qiri,
të më bëjë dritë,
në burgun e ftohtë të qënies
sime.

Flaka e tij të largojë terrin e heshtur,
të largojë errësirën nga puset, në tunelin
e pafund të stinës së
dëshirave të mija...

Dëshiroj t'i marr erë qiririt, që
ndricon mbi një varr, mbi varrin
e
virgjërisë së
rinisë time...

Ndjej hapat e stinëve të jetës,
me këpucë të rënda me gozhdë
që vrapojnë mbi trupin tim të brishtë
trupin e një
gruaje të vetmuar.

Thërras erën të më sjellë një shpresë,
kërkoj dikë t'i japë ngrohtësi, ëmbëlsi,
këtij kopështi të vetmuar, me
rrezet e ngrohta të diellit, që ngroh,
kopështin e tij...
.-.
T'ia marr lulet e kopështit të tij
t'i mbështet fort,
në gjoksin tim,
T'u jap të pijnë nga gjiri im.

Me zërin e dëshirave të ndezura,
me sinfoninë e ujit që gurgullon,
me dritën e qiririt mbi feminitetin e trëndafilit,
të joshin botën e tik-takeve të zemrës,
si elektrone të lira në tërë akacjen,
e trupit tim...!
Unë jam si një akace e
harruar,
që pret pranverën, për tu mbushur me
lule.
Ndaj dua pak diell,
ndaj dua pak ngrohtësi.
Të vallëzojmë nën tinguj seranatash,
në zjarrminë e flakës së qiririt,
duke bashkuar ngjyrën e
syve...