Ndihmojeni tokën,
rrënjët që klithin nga nxjerrja,
ngjyrat që zbehen,
nga mos ardhja e ylberit.
Ndihmojeni frutin e pjekur,
që vrimë mos ti bëhet nga krimbi pa kockë,
fshini pikat e mediokërve,
që dijen vulosin me një të rënë të lapsit,
digjeni letrën e ftohtë e pa jetë,
pa gërma të arta,
që zilinë e egër e hedhin manushaqeve
të fjetura.
Mbani themelin që bijtë pa dashuri,
mos të urrejnë krijuesin.
Portat po na japin shancin e fundit,
çelësi në bravë u vajis dhe një herë,
me shpresën e njeriut të së ardhmes.
Një Zot e di,
kur udha do dridhet,
nga kthimi i trashëgimtarëve…