Rrënjët e vjetër të këtij lisi
Të vendosur thellë në dhe
Në zemrën e tokës arbërore
Ashtu si një plak që fle
Dru i rëndë dhe i fortë si shpirti
Me gjethe të arta që kohën gris
I pashuar mes erërave që fryjnë
I pavdekshëm mes stuhive që thyjnë
Pikë loti mbi këto vargje
Që bien ngadalë në rreshtat e mi
Si kujtime të ëmbla
I ruajm me mallëngjim
Në heshtje vuajn fjalët
E në ëndërr flejnë qetë
Mugullon në përjetim
Me një lëngim që s’ka mbarim
Nën rrezet e diellit ngrohen
Nën hije madhështore pushojnë
E çdo fjalë e tharë
Një histori të lashtë tregon