Ja u ktheva dhe njëherë,
pranë kësaj ure tek lisi plak
dhe kërkoja ndonjë gjethe,
ndonjë degë mos nuk ishte tharë..

Kish kaq vite që ish braktisur,
për ne të dy kish pasur mall…
Por ai stoik nuk kish lëvizur,
për të na thënë ja tek jam.

Dikur nën zë më pëshpërisje
dhe më thoshe s’jam e gjallë…
Ndënë këtë lis doje të, zije
djalin tonë fëmijën e parë.

Unë qeshja me të madhe,
zemra qeshte e bëhej mal
Ti guisje si një sorkalle,
qeshte lisi ynë kumbarë.

Dhe kështu kalonin ditët,
netë të zjarrta plot dashuri…
Ne të dy nuk jemi më bashkë,
por lisi plak qëndron aty…