Kur pyeta njëherë nënën si erdha në botë,
“Të ka sjellë, – më tha, – mbi krahë një lejlek”.
Shtegtar ëndërrova të bëhem atëherë,
Udhën e lejlekëve qiejve të ndjek.

I parritur ende s’e rrokja kuptimin,
Qiellor të jem, bëja habi me vete,
Mbi krahë shpendi ardhur se nga ku,
Ndoshta nga hiçi, përtej kësaj jete.
…
Në zgrip të gjumit një natë beft u çova,
U nisa për rrugë misterin të prek,
Të fshehtën të zbuloj, folenë misterioze,
Nga ku më kish sjellë në jetë ai lejlek.

Humbi sensi i kohës, kufijtë, largësitë,
U enda botës, m’u duk sa për dy jetë,
Por kurrë nuk e gjeta ku fshihej enigma,
Miti i krijimit, Grali im i Shenjtë..!

Largësitë braktisa, endjet horizontesh,
Kur shpresat i humba, m’u shfaq një vegim,
Ai imazh hyjnor që më pat thënë nëna,
Lejleku shtegtar qiejve në kthim…-

Në kulm të natës më çuçuriti në veshë,
Disa fjalë të një gjuhe që s’kuptohej lehtë,
Mbi krahë të solla, me krahë po të marr,
Si shpirtra njerëzit, vijn’-e-ikin në jetë!