Det, sa duheshim atëherë,
Kurrë s’e kuptova
pse më ngrije kurth
kur zhytesha thellë teje,
me dallgë përpirëse në furtunë frymën ma merrje,
pastaj bregut më përkëdhelje,
me ledha valësh më dehje.
S’munde dot, për hir të së vërtetës,
të ma merrje jetën, se t’i dija hiletë.

Në vite nga ajo kohë u ftohëm,
si dy dashnorë të largët mbetëm,
kufij vendosëm mes njëri-tjetrit
dhe u ndamë heshtur.

Mbrëmë, për inate të vjetra, meskine, fundose një imazh në bregun e syve, gjithë fotot e kaltërsive i përpive,
i fshehe, i fshive…
inatçor, me dallgë zemërimi
ndaj qiellit plot yje.

Ti s’e ndien fajin, hakmarrjen primitive,
por unë kam një vend të shenjtë në zemër ku i ruaj kujtimet.
Sa të bjerë stuhia, do të vish në vete.
Ti m’i mbylle përngaherë portat e të fshehtave.
(Kurrë nuk e mendoja se ajo urrejtja jote ataviste, dashurinë do ta vriste.)

Si i harrove netët
kur sytë i mbyllja si i verbër,
shpërfillja yjet feksës, mahnitës mbi vete,
gjithësinë,
teksa shihja poshtë, i harruar, thellësitë?
Ty ta falja, det, jo qiellit, dashurinë.

E fundit fjalë:
Kush dashuron fal,
unë prapë të dua.
Xhelozia vret,
kush dashuron vuan.