Nëpër vitrina pozojnë manekinet. Syshkruara,
të brishta,
sensuale,
të trishta,
qafëgjata si pata.
Seksit i bëjnë fetish!
Oh, Krisht!

Të përkryera,
pa moshë,
as plaken as vdesin.
Nuk e përfillin as e shpërfillin,
virtytin dhe vesin.
S’njohin braktisje,
ndarja s’u dhimbset.
Detit të shpresave
as notojnë as mbyten.
Sajohen, stolisen, vitrinash veniten. Hidhen e priten, eshtrat s’u vriten.

(Për statistikë,
në jo pak raste,
Adhuruesë të marrë,
Për to kryejnë vetvrasje).

E ftohta manekinë që feks në vitrinë,
Unë s’mund të të ngjall, të të jap frymë.
Ik nga ky burg, ti s’je një robinë,
Shtegëto, dashuro… jeto lirinë!

Por zemër ti s’ke, bukuri e ngrirë, ndryshe do të kërceje,
do merrje arratinë,
pozat do braktisje, për t’u ndier femër, sikur copë ta bëje,
xhamin dhe zemrën.