Endem në univers, nëpër yjësi…
përtej fantazisë.
Në mend të kam ty.
Zbres në Hënë,
te Det’ i Qetësisë
atje një shenjë lë,
për hir të dashurisë,
inicialin tënd "V",
që koha kurrë s’e fshin.

(E di ti të fshehtën: Erë në Hënë s’fryn.)

E pazakontë duket, sublime…
Në Hënë, si në ëndërr,
ngadalësohet ritmi i fluturimit.
Sendet e humbasin peshën,
por jo esencën.

Ëndrra, si një balonë ajri,
më merr në largësi…

Endem qiellit si eremit,
gjashtë herë më i lehtë se trupi im,
i çliruar nga rëndesa e vetes,
nga çdo paradigmë.
Dashuria përherë enigmë,
gravitacion biblik.
E di nga Ajnshtajni, ekuacioni magjik: V-ja afron dy skaje në një pikë
dhe i çon ato në infinit.

Nga shkëlqimi i përkohtë një meteor u fik.
Teksa shkrihet në rënie, terri e përpin.
E fal trupin, jo dritën e tij!

Mendoj për ty.
Nesër, sa të lindë dielli,
krahët të m’i shkrijë,
si meteor, në s’u djegsha,
a mbetsha qiellit varur,
do të vij.
Në ekuinoks.
…
prej largësisë ekuivalente mes nesh,
në ditën baras me natën,
nga koha kur ishim aq larg
dhe po aq pafundësisht afër.

Largësisë dashuria humb,
nëse s’mbërrin në fund.
(Për dashurinë, në këtë botë,
Sa pak është një jetë, o Zot!)

Të kujtohet?
Ekuinoks… ‘81,
21 mars.
Në kohën pas,
Si oazë.