Ç'ndodh, kush gdhend shkronjat në Prizren,
ç'bën penëarti me vargjet e përjetësisë,
vallë, mos është bohemi i kohës,
besimtari që mëton të arrij tej-jetësinë?
*
Ai, kryeneçësisë vërsulet pamëshirshëm,
stuhia e penës nuk ka të ndalur,
sulmon gjoksrrahurit që karakterin ngulfasin,
njollosin nderin familjar,
turpërojnë fisnikërinë,
vësulet mëkatarit që shpirtin errëson.
*
Dyfytyrëshin godet në skenë,
anashkalon pacipët,
troç në fytyrë qëllon gënjeshtarin,
politikjanët nuk i vëren, burrështetasit përkulet.
*
Nuk kërkon shumë nga kjo botë,
nënshtrohet qetësisë së heshtjes,
arrogantëve ka kohë ka mbyllur portën e afrimit,
janë "niriz" të huaj, njerëzit e urrejtjes.
*
Magjeps me buzëqeshjen që fton,
frymon mes shkronjave të artë,
me gotën gjysëm të mbushur pret burrat e burrneshat,
etur të takoj kombëtarët e shkronjave në bashkim.
*
Kohë kur gjindet në Tiranë,
tejet emocionohet,
diçka ia tremb zemrën,
respekti, takimet dritëzojnë Poetin,
takohet me bujarinë e mikëpritjes, fisnikërinë e kombit,