Njerëz të drobitun të prem në besë
Nga e djeshmja e sotçme në lënges
Njerëz të harruam të lënë për dreq
Nga shpresa e kahershme pashpresë.
Po po ja ku u zgjua nga varri ma i miri
këngëtar i vuajtjes e i stërmundimit
I ma të bukurës poemë asaj të mjerimit.
I trishtum ka marrë ti gris,ti djeg me besë a besë!
Kur mësim s’iu bënë lartmadhërive të Shqipërisë.
Kur vargjet e mija iu bënë traditë e skamjes e varfërisë.
njerzimit e i lan për faqe të zezë!
Të trathtum në mes të territ e të urisë
I digjn,i grisni...!
Asni varg asni fjalë asnji germë
jo ma të mos mbesë!