Plot pesë shekuj të robëruar,
Një herë Atdheu duhet çliruar,
Por, lirinë askush s`do t`na e fali,
Tha patrioti Ismail Qemali.

28 nëntori 1912 -të,
S`do t`harrohet kurrë për jetë!
As Plaku Vlonjat, që ishte poliglot,
Që bëri Shqipërinë, e lirë t`jetë sot!

Marigona me gjilpërë në dorë,
Bëhej gati për në Vlorë,
Në prehër mbante një pëlhurë,
Duart e saj e bënë flamur!

Pëlhurën e kuqe e ka qëndisë,
Me Shqiponjë të zezë në mjedis,
Hije i kanë dy krerë Shqiponjës,
I lumshin duart Marigonës.

Atë ditë nëntori, në qytetin bregdetar,
Me zemër ishte gati çdo shqiptar,
Pleq e t`rinj kishin mbuluar sheshin,
Prej gëzimit qajnë e qeshin!

Ismail Bej Vlora, mjekërrbardhë,
Në vendlindjen e tij kishte ardhë,
Para popullit kur ka dalë,
Me mençuri i tha ca fjalë,

Le ta dijë çdo shqiptar,
N`Kala t`Krujës, për herë të parë,
Më 28 nëntor 1443 Heroi Legjendar,
Ngriti flamurin kombëtar.

Të nderuar bijtë e Atdheut,
Nipër e mbesa të Skënderbeut,
Atdheu ynë shumë ka pritë,
Kur do t`vijë si sot kjo ditë?!

Flamurin Kuq e Zi, e ngriti përpjetë,
Prej sot Shqipëria, e lirë do t`jetë!
Kështu diplomati, Ismail Qemali,
Shqipërisë Pavarsinë ia shpalli!

Motra dhe vëllezër shqiptarë,
Ky është flamuri ynë kombëtar,
Këtë flamur dhe Pavarësi,
I gëzoftë për jetë Nëna Shqipëri.

Flamurin Kuq e Zi, kur e ngriti,
Sheshi i Vlorës brohoriti,
Të lumtë goja Ismail Qemali,
U trashëgoftë djalë pas djali!

Ky flamur i Shqipërisë Etnike,
Me dimensione simetrike,
I prin përpara kombit tonë,
Që s`jemi pak, por, shtatë milionë!...

Telegrami shpejt ia mbërrini,
Nga Roma, Londra, Berlini...
Krejt Europa dërgon telegrame,
Njeh Shqipërinë e lirë dhe sovrane!

Nga Brukseli, Parisi, Vjena...
Jetë të gjatë Shqipes me dy krena,
Në çdo vend ku ka shqiptarë,
Le t`valojë i lirë flamuri kombëtar.

Dita e Pavarsisë së Shqipërisë,
U shkrua n`faqet e historisë,
Nën tingujt e ëmbël të çiftelisë,
I këndohet gjithmonë lirisë.