Hap kur hedh n'rrugë të vjetër
pse t'mos jem unë kalldrëm
me ndje peshën mos me rënkua
veç me të pa ty kur buzëqesh

n'valë të detit në tërbim
fort për shkëmbi t'jem rrahur
veç me t'pa duke lundrua
n'thellësinë e tij me përfundua

si tinëzare kur natën ikën
me gërshetën mbi gjoks varur
kur m'kaplon malli i pritjes
zemra m'bëhet yll i fikur

mos me lanë kohën të ik
t'rrin e t'plakët pakuptim
me i falë çastit jetë
sa herë t'kem vajzë n'gjoksin tim