Botë ta varfëroj shpirtin lakmia
kudo ndihemi të huaj, dhe të paftuar
ditët janë të gjata me biseda boshe
agimet vijnë zbehur
gjithnjë n’pritje të një buzëqeshje

kush na e vodhi, ku u tretë dashuria
shtriu krahët kjo kohë e ftohtë
ku mbeti shpirtmirësia
vetmia fle shtigjeve të shpirtit
ditët zgjatën nga malli i pritjes

buzëqeshja e ëmbël
sjell një shpresë më shumë
përqafimi i ngrohtë
n’krahror le një shërim
virtyti i bukur pareshtur fisnikëron
n’këtë jetë jemi vetëm kalimtarë rasti
mos t’harrojmë dashuri me falë