Luftoi mes fjalëve në vetminë publike
Me shpirt të dëlirë, pa zemëratë,
Pa grada, shpërblime, tituj merite,
Mbi krye si shpërblesë një jetë të ngratë.

Me shpirt u dha jetë rrugëve,
Psheretimave, kasollëve të vegjëlisë,
Pikëvesës, hapsirave, arave flamujve,
Mes hymnit të shenjtë të drejtësisë.

E pasuroi vendin, me djerrsë e ndriti,
Lavdën ja ngriti më lart se kurrë;
Tash, në strehën vorfnore, me shpirt meiti
S’gëzon asgjë, nga jeta zhurë.