Zemrat kurre s'u ndane, as me puthjen e fundit,
fjalet qe kurre s'u thane, i mori me vete lumi,
te pres ne cdo vend me mendime ku shkoj,
eshte i vetmi gazmend, ne imagjinate kur t'perqafoj.

Ne mua shpresat kurre nuk shuhen,
gjer n'frymen e fundit qe t'flas ma nuk mundem,
te't shoh edhe njehere e t'jem t'lumtur si ngahere,
zemer e ngrire, pret t'shkrihet si akulli n'vere.

Ne enderr me vjen, del nga fundi i oqeanit,
une krejt zi, terr, s'te shoh por te degjoj zanin,
i lodhur, i rraskapitur, mengjeset i urrej,
aq shume duke te pritur, e shpetim nuk gjej.

Kam vetem nje deshire, qe e din i madhi Zot
a te vi dhe une ne enderra ty, me pikellim e lot,
si t'i rri perball, kesaj jete, i vetmuar,
me aske jeten s'du te ndaj, sen'ty jam i dashuruar.