Thoshte një këngë në fshat:
"…ç’nuse-hënë kemi zënë!.."
Sytë e njerëzve te nusja,
sytë e mi ulur në hënë.

"Bir-o, shko në mal – më thanë, -
lart te delet vero vapën!"
Doemos që do të shkoja,
mbi mal hëna qe më afër.

Ndiqja brinjave shelegët –
unë ik e hëna ik!..
Lodhesha, e më lëmonte
dritë argjëndi mbi qerpikë.

Unë qëndro, ajo qëndro,
poshtë saj më lidhej goja.
Ngrija kokën, ..hënë e plotë
ishte bejka që kërkoja.

Flija ëmbël në kalidhe,
dëgjoja mushkën nga brënda.
Gjuhëza kur prekte zilen,
thoshja – ra një yll te hëna!

…Këngët që këndonin dasmat
i shkoja në buzë ngadalë.
Hëna nga pasqyrë e nuses
më shihte…pa thënë një fjalë…