E shihja gjithmonë që kalonte para shtëpisë sime kur shkonte për në shkollë...E shihja e më shumë më pëlqente...Ecja e saj e lehtë e mos përfillëse...Krehja disi e vecantë e flokëve dhe veshja me shije e bënin të gjithën të bukur e me fusë magnetike, që të tërhiqte e të ndizte ëndrrat...

Ajo ishte gjimnaziste, ndërsa unë në vitin e fundit të institutit...Ishte mars kur i mësova emrin.

E quanin Irena.

Sa kish hyrë pranvera.Por unë mendoja se emri i saj e celi pranverën...E dashuroja fshehur.Brenda vetes. Dhe kjo më kënaqëte.Thoshja emrin e saj, që gjithmonë merrte bukuri pranvere dhe ndjehesha i lumtur...Pastaj se si m’u dha e i dola përpara?!... Asgjë nuk i thashë, vetëm " mirmëngjes". Edhe atë " mirmëngjes" mezi e nxorra nga goja...

Ajo mbante gjithnjë një qënderim indiferent, por jo fyes. Një indiferencë luleje …

E mbaj mend mirë atë ditë. Ishte e shtunë kur e ndalova. Mëngjes maji ishte. E pashë që larg duke ardhur drejt meje …E sillte rruga drejt meje …Më dukej si e veshur me rreze dielli dhe herë-herë më verbonte pamja e saj …Se si rrija në atë cep udhe, nuk mund t’a tregoj dot …Por isha I hutuar e I mpirë.

-Mirmëngjes Irena, -I fola me gjusmë zëri.

Ajo i ktheu kokën nga unë, e me qetësinë e saj të zakonëshme si qetësi mermeri, më buzëqeshi...

Buzëqeshje me të bukur nuk kisha parë në jetën time...

Nuk qeshnin vetëm buzët, por gjithë fytyra, faqet, sytë, vetullat, qepallat … edhe poret e fytyrës I qeshnin…

-Mirmëngjesi…dëshironi gjë?!, - më foli mes asaj qeshjes magjike.

- Dua të njihem me ju … Unë, unë…- doja të thosha ndonjë fjalë më të rëndësishme, por nuk munda…

Balli m’u mbush me bulëza djerëse si në provimin më të vështirë, që nuk e kisha dhënë akoma…

-Tani jam shumë vonë Agron, - dhe iku duke më buzëqeshur, sic dinte ajo…Buzëqeshjen mundohesha ta thithja, sic thithet era e lules, për të dalë nga ajo gjendje hutimi …

Ajo u largua e unë mbeta duke pare floket e saj te vecante dhe duke përtypur fjalët e saj: Tani jam shumë vonë Agron …" I zbërtheja gërmë më gërmë, e pastaj I ngjisja prapë në atë fjali që mbaronte me emrin tim Agron…U jepja zërin e saj atyre, e më dukeshin magjike, si të pa folura nga asnjë zë vajze në botë …Mbas asaj dite, unë e prisja po tek ai vend, pastaj e përcillja deri afër shkollës …Irena e pëlqente praninë time, dhe cdo ditë dic priste, që unë nuk mund ta përktheja në sytë e saj e në gjithë qeshjen e asaj fytyre…



****************



Vala e ikjes më rrëmbeu edhe mua e më përplasi në porta e hallit …Larg Irenës…Kur e mblodha veten e u stabilizova disi, e para gjë që bëra ishte letër Irenës…E gdhiva atë mbrëmje, s’e ndjeva natën deri në, mëngjes …Shkruaja e shkruaja fjalë që nuk I kisha folur asnjëherë …E mbusha një letër të madhe me nuk e di sa faqe e ia dërgova… Që të nesërmen e dërgesës prisja përgjigje …Prisja sikur Irena të ishte aty mbas derës e të lexonte letrën time të më kthente përgjigje pa marrë frymë …

Por përgjigja nuk erdhi. Unë prita e prita e u mësova me pritjen time …Kaloi një vit. Irena më dilte gjithmonë në ëndërr … Ënddrra më tërbonte e më lumturonte me brengën tek fyti …

U dashurova me ëndrrat e mia …

Një ditë tek stacioni i autobuzit Athinë –Kakavijë ( Ku shkova mos takoja ndonjë të njohur për të dërguar një pako familjes dhe letrën e dytë Irenës mbas një viti e gjysëm ) u ndesha me një vajzë...

O perëndi ishte Irena...

-Irena...

Ajo qëndroi e më pa, por jo me sytë e saj... Nuk qeshnin më ata sy... As qepallat, as vetullat, asgjë nuk qeshte, ose më saktë nuk ishte fytyra e saj …

Vetëm zëri dicka kishte ai zë:

-Ju Agroni jeni?

-Po unë jam.

-Nuk të njoha fare- foli ajo përsëri me një indiferencë fyese...

-Më fal Irena por unë të kam shkruar... unë jam ai.Gjithmonë të kam parë në ëndër …( thashë e disa fjalë të tjera, me më pak vlerë se këto).

-Por më ke shkruar vetëm një letër...Një letër në një vit...Je lodhur shumë me mua...Sa mundi të t ë ngrohë një letër? Ti ike kur nuk duhej...( zëri i saj u bë më i vërtetë )... Kur unë të doja ti u largove e u harrove... –Largësia e ka shtuar dashurinë time- u hodha unë menjëherë...

-Ti nuk e vlerësove dashurinë time...as dashurinë tënde nuk e vlerësove...Nuk jetohet me kujtime Agron...as me ëndrra-...

-Unë të dua Irena... të dua!...

-Lulja e do ujin pa u vyshkur...-foli ajo dhe u largua...