Dikur e kanë pyetur Zotin,
Në se Ai vetë ka Zot!
Nuk di përse më duket shpesh
Se i pëlqen të shohë vetëm lot!

Di që të parët e mi,
gjuanin Zotin me gurë!
Po Unë, sot,
përse të mos e marr e ti vë drunë!

Qesh Ai, që me botën tallet!?
Ngjan si një zhongler i pafytyrë,
Kënaqet, kur njerëzve jua shton hallet!
Po me mua ç’dreqin ka!?
Në ç’këngë kam mëkatuar?
Ku është zhgënjyer kaq shumë,
që vetëm dhimbje në jetë më dha!

Ndonjëherë më ngjan figurë,
në një krah të një medalje!
Në krahun tjetër është Djalli, pra është po Ai!
I shoh të Dy dhe ndjej për to keqardhje...

Në flakë do të kallem,
dhe as shpirtin s’do t’jua jap…
Kur u fala botën time dhe e tallën,
isha i pastër, pa asnjë mëkat…

Sonte në këtë natë të nxirë nga të Dy
Me Yje që kanë turp të ndriçojnë Botën
Për faj të Tyre një lule u vyshk në sy
Përmbytën mua dhe këngën time nga lotët!

Atëherë në Djall vafshin, të Dy!
Rrufetë që shpesh dërgojnë nga Qielli,
Unë, i përkëdheluri dhe i vuajturi i vërtetë,
Jua kthej mbrapsht me mallkimin:
-U përvëlofshi Ju, nga ferri që krijuat vetë!