Ardit Mehmetaj
Vetes
Sa ndjenjat i shtype e i mbyte në vete?!
Sa herë hyre në turma të gabuara vallesh?!
Sa herë heshte kur duhej të flisje?!
Sa herë krijove kufoma të gjallësh?!
Sa herë hënën e kristaltë e zbehe?!
Sa herë mendjes i the hesht e zemrën e dëgjove?!
Sa herë ëngjullin e gjuajte me gur?!
Sa herë me djallin bashkveprove?!
Sa herë dashurinë e mbështjelle me frikë?!
Sa herë u dorëzove në dyluftim me vetën?!
Sa herë klithmat e shpirtit i ktheve në pasiguri?!
Sa herë pa nevojë e vështirësove jetën?!
Sa herë rrezët e diellit nuk të ngrohën?!
Sa herë mizën e bërë buall?!
Sa herë për ëndrrat s’u zgjove?!
Edhe sa herë tjera gabimit do t’i lirosh truall?!
Sa herë hyre në turma të gabuara vallesh?!
Sa herë heshte kur duhej të flisje?!
Sa herë krijove kufoma të gjallësh?!
Sa herë hënën e kristaltë e zbehe?!
Sa herë mendjes i the hesht e zemrën e dëgjove?!
Sa herë ëngjullin e gjuajte me gur?!
Sa herë me djallin bashkveprove?!
Sa herë dashurinë e mbështjelle me frikë?!
Sa herë u dorëzove në dyluftim me vetën?!
Sa herë klithmat e shpirtit i ktheve në pasiguri?!
Sa herë pa nevojë e vështirësove jetën?!
Sa herë rrezët e diellit nuk të ngrohën?!
Sa herë mizën e bërë buall?!
Sa herë për ëndrrat s’u zgjove?!
Edhe sa herë tjera gabimit do t’i lirosh truall?!
Komente 0