Pyes erërat e lodhura a janë skuqur specat
A kanë lidhur sivjet bollshëm hardhitë e rrushit
A është hedhur ende apo jo farë nëpër ugare
Fushave të lirisë në fshatin Krushë e Madhe
Po derdhjet e muzgjeve e reflektimet e ndritura
Ku autentikja nuk kishte nevojë për justifikim
Si dritë e pashuar nëpër thellësi të mesnatës
Si udhërrëfyes i dëlirë nën një qiell torturues
A ndodhet ende diku pendë e bacës Ukshin

Rrezet e diellit i pyes në shkëlqimet e tyre
Nga duhet rrotulluar gurët e mullirit të vjetër
Të rimarrim dritën e humbur nëpër rrufe
Të mos na bëhen si ujë gjaku dhe indet
Gjumi të mos populloj ëndrrat dhe shpresat
E tërheqje e vështirë të na bëhen kohët
Shkëmbinjtë e thyer nëpër katarakte
Dhe shiu të mos na pikoj kurrë nën çati
Eja o baca Ukë! – o matës kohe me saktësi

Pyes qiellin e heshtur si të vetmin dëshmitar
Diku përtej grilave të përgjakura të Dubravës
Për lozin e ndryshkur këmbët e mitralozin
Me gjysmë zemre tutje nuk mund ta vazhdoj
Dhe krejt njerëzore këmbët më bëjnë leqe
Si një flurudhë zëri godet murin e vrimuar
Si frika e një ritregimi të një historie të keqe
Dhe qielli me re sikur zbulon shkretëtirat
Njerëzit mund ti vrasësh po kurrë doktrinat