Dua atë momentin kur fillon ndërtimi
I urës së fjalëve që rrëshqasin
Si një pikë shiu në xhamin e një makine
Inkurajim për të udhëtuar ngadalë
Sikur hapat duke numëruar
Me pamjen transparente dhe afatgjate
Ndërkohë që dielli përenden atje dhe këtu

Dua atë çastin e ndjenjës së furishme
Për të flakur ombrellën në shiun si litarë
Dhe uji të ketë mbushur këpucët e mia
Troku të mos dëgjohet të jetë krejt i mbytur
Të ngatërrohen lidhëset në fortësinë e thembrës
Si dikur ato të Franc Kafkës rrugëve të Pragës

Dua atë sekondën kur në ndjenjat e ankthit
Shpresa me vela të thyera gabimisht ka qëndruar
Stuhi nëpër arterie në fytyrë çrregulluesi
Rrugëve me kalimtarë të panjohur që nxitojnë
Nga ata të cilët zjarrin e plagës askush nuk ta dinë
Kur ti kalon pranë mureve të betonta
Flokëshprishur si dikur James Joyce nëpër Dublin

Dua atë pikën e shikimit të depërtueshëm
Kur sytë e pafajshëm e vështrues sikur të pyesin
Për gjitha pse-të e botës së shtrembëruar
Dhe tërë në atë trishtim sikur jep ëmbëlsi të mekur
Sikur lutja e Arthur Rimbaud në një morg Marseille
Para se ta lëshonte dorën e babait të vdekur

Dua rënien e saktësisë së stolisur
Kur mbi një shkëmb bien petale si mendime
Që derdhen sikur helmi në kupën e dëshpërimit
Dhe dridhen malet nga grushti i rënd i goditjes
Si dritë nëpër fluturim të errësirës
Pranë nënkresës stilolapsi, ora dhe vaji i motrës
Dhe ikja e hershme e poetit Migjen
Në sanatoriumin pranë Torinos

Dua urën e fjalëve kur nisë e ndërtohen harqet
Ku themeleve valohet diçka si qëndrueshmëria
E dhembjet bëhen një valë e lehtë me butësi
Ku shqetësimet e hirta vallëzojnë me yjet dhe hënën
E fjala është fjalë plotë shend e verë
Dhe erërat e ndryshimeve fryjnë gjithashtu
Ku ylberi shumë ngjyrësh përthekon brigje e dete
Ndërkohë që dielli lind përsëri atje dhe këtu