Isha vetëm gjithmon me besimin tim,
dhe se askush perreth s'e kuptonte,
gjykoja veten shumë se nuk shoqëroheshte,
dhe ishte gabim dhe sot jam prap në dilema,
larg është shpirti im nga e vërteta.
Askush se kuptonte se jeta ime ishte një tmerr,
por unë nuk munda më shumë jetën ta përballoj,
një ditë krisa dhe u çmalla shumë,
duke ua thënë padrejtsit që mi bënë mu.
Më vinin gjithmon në provokime,
të shihnin ku do shkoj unë me vetmin time,
lodhesha shumë por se thoja asnjëherë,
më digjte shpirti kur doja diçka dhe s'mundja ta kem.
Gjat gjith kohës të rinis time,
unë isha me lot,
nuk kisha të drejtë as me kujtime të dehesha,
më thonin se sisha e fort,
thonin se e kisha të kot të jetoj,
edhe pse bëja ashtu siç donin ato.
Kur nuk mundja njerzit ti ndryshoj...isha fajtore dhe prap kot ishte të justifikoj,
rrall shihja, rrall, shumë rrall buzëqeshjen time,
çdo ditë që vinte un shoqërohesha me vetmin time.