Fjalët, nënë dhe engjëll nuk prishen nga përdorimi,
Po ndjenjat ka shumë vite të mbyllura në vetmi,
Të pres e të përcjell i zhytur nga dëshprimi,
Zëri jehon veç në ëndërr te veshët e mi.

Lotët kurrë s'kanë pêr të mu tharë,
Kur shifja sytë e saj të frikësuar,
Dhimbja i lexohej e hapej fletë fletë,
Edhe përjetësimin e çeli e ngatërruar..

Kam shumë kënaqësi të shkruaj vargje,
Por ndjenja e mëkatit në dy botët më rëndon..
Na u shkrive si qiri ndër duar,
Ndjenja e fajit gjithmonë më mundon..,

Oh çu rrëzove si lis përdhe hallemadhja ime!?
Ku ngjizjet e tua sa kishim marrë formë
Tu tkurren përgjithmonë muckujt e munduar..,
Të lamë te lisat aty na pate thēnë...!

Nuk mendove kurrë për lule...,
Vetëm mbi varr ato t'i patëm lënë,
Koha na ngurtësoi në shpirt e mendje,
Flama e ligë përposhtë na kishte zënê..

Dhimbjen nuk me ter asgjë,
Gjerësa këtë botë ta lëshoj,
I sigurtë do vij të prehem pranë teje,
Që nga dora jote kokēn të lëmoj..!!