Ai gur varri, sa rënd peshon mbi kokën tënde,
Ata dhe sa ftohtë të falë,
Ajo errësirë varri, sa frikë të ofron,
Ajo vetmi harrese, sa shumë të mundon.
Në vetmi e harruar,
Askush nuk të shoqëron,
Askush ngrohtësi nuk të ofron,
Askush errësirën nuk ta largon.
E di se ke frikë.
Gjithmonë je frikësuar nga errësira,
E ke urrejtur aq shumë,
Por tash e vetme aty jeton.
Pa askënd. Edhe pa mua.
Më fal që nuk mund të jem pranë teje,
Tani kur ke më së shumti nevojë.
Tani kur ke frikë, e unë nuk jam pranë teje.
Më fal.
E di që kërkim falja ime, tani nuk ka vlerë.
E di se tani ndjehesh e tradhtuar.
E lënë pas dore dhe e harruar,
Por unë ende të dua.
Tani na ndan jeta dhe vdekja.
Na ndajnë dy botë të ndryshme,
Dy dimensione të kundërta.
Unë jam trup e shpirt,
E ti je shpirt e dhe.
Ndahemi nga një hendek i madh.
Një hendek që e bën diferencën.
Ti jeton me lule mbi kokë,
E unë i shkeli lulet.
Na ndanë drita dhe errësira.